قتل اصحاب الاخدود * النّار ذات الوقود * اذ هم عليها قعود * و هم علي ما يفعلون بالمؤمنين شهود
سوره بروج آيات 4 تا 7
مرگ و عذاب بر صاحبان گودالِ شكنجه،باد. همان گودالهاي پر آتش و پر هيزم كه شعله هاي عظيم داشت در آن هنگام كه در كنار آن گودال آتش (با خونسردي) نشسته بودند و آنچه را كه نسبت به مؤمنان انجام مي دادند تماشا مي كردند
اصحاب اخدود چه كساني بودند؟
اخدود، به معني گودال بزرگ يا خندق است و منظور در اينجا خندقهاي عظيمي است كه مملو از آتش بود تا شكنجه گران مؤمنان را در آنها بيفكنند و بسوزانند
ذونواس آخرين نفر از سلسه پادشاهان گروه حمير در سرزمين يمن به آئين يهود درآمد و گروه حمير نيز از او پيروي كردند، او نام خود را يوسف نهاد و مدتي بر اين منوال گذشت، تا اينكه به او خبر دادند كه در سرزمين نجران در شمال يمن هنوز گروهي بر آئين نصرانيت ماندند، هم مسلكان ذونواس او را وادار كردند كه اهل نجران را مجبور به پذيرش آئين يهود كند، او به سوي نجران حركت كرد و ساكنان آنجا را جمع نمود و آئين يهود را بر آنها عرضه داشت و اصرار بر پذيرش آن كرد، ولي آنها ابا نموده و حاضر به دست كشيدن از آئين خود نشدند و خود را آماده مرگ و شهادت كردند
ذونواس دستور داد خندق عظيمي كندند و هيزم در آن ريختند و آتش زدند« بعضي از مفسران نقل كرده اند كه طول خندق چهل ذراع و عرض آن دوازده ذراع بود و بعضي گفتند هفت گودال كه هر كدام به همين وسعت بود،اين كوره هاي آدم سوزي كه بدست يهود به وجود آمد ،احتمالاً نخستين كوره هاي آدم سوزي در طول تاريخ بود» و گروهي را زنده زنده در آن گودال انداختند و گروهي را با شمشير قطعه قطعه كردند كه جمع عدد آنها به بيست هزار نفر رسيد. در نهايت با تقاضاي كمك از طرف عدهاي از مسيحيان، نجاشي سلطان حبشه از شنيدن استقامت وشهادت مظلومانه مردم ناراحت شده و با لشكر حبشه به يمن تاخت و ذونواس را شكست داد
آري اين شكنجه گران بيرحم سر انجام به عذاب الهي گرفتار شدند و انتقام خونهايي كه به ناحق ريخته بودند در همين دنيا از آنها گرفته شد و عذاب حريق و سوزنده قيامت نيز در انتظارشان است
تفسير نمونه آية الله مكارم شيرازي
جلد 26 ص 337
 
کوشش: منصوره مدرسی- ارشد تاریخ اسلام